Het taboe op hoogbouw en het ongevestigde belang

In onze prachtige stad, rijk aan historie en charme, staan we voor een dringende uitdaging: de woningnood. Onze stad is immers niet immuun voor de landelijke woningcrisis en de stijgende huizenprijzen. Jonge gezinnen, studenten, en senioren worstelen om een plek te vinden die ze thuis kunnen noemen. Terwijl de vraag naar betaalbare en sociaal geprijsde woningen blijft stijgen, lijken we te botsen op de vraag: hoe balanceren we de noodzaak voor meer woonruimte met het behoud van identiteit? Iets wat niet altijd tegengesteld hoeft te zijn.

Hoogbouw

Recentelijk is de houtskoolschets van een 42 meter hoge woontoren aan de rand van onze historische binnenstad onderwerp van debat. Al snel nadat alleen al het idee, de schets, aangekondigd werd volgden er veel verontruste reacties van bekende actoren, al dan niet aangewakkerd door lokale media. Sommigen maakten zelfs een vergelijking met de Bunthof en de Groeshof, en ‘dat zouden we toch niet moeten willen?’ Wanneer men echter met bewoners uit deze complexen spreekt, zal men zien dat ook hier mensen prima kunnen wonen en het daarnaast een voorbeeld is van volkshuisvesting die mensen daadwerkelijk laat wonen tegen een (nog) betaalbare prijs.

Vele omwonenden van de Westersingel vrezen dan ook dat hoogbouw een inbreuk zal zijn op de esthetiek van onze stad. Hun zorgen zijn begrijpelijk: ons stadsgezicht is een erfenis die we moeten koesteren. Tegelijkertijd moeten we ook de werkelijkheid onder ogen zien. Bergen op Zoom is geen dorp, maar een stad. Met voldoende variatie in de buurt en nota bene hoogbouw op minder dan 600 meter afstand (de Zoomflat), biedt het terrein van de oude brandweerkazerne aan de Westersingel een uitgelezen kans om een contrast te schetsen tussen de historische binnenstad, en de moderne bouw die we in de directe omgeving kunnen zien, zoals Bastion Orange en in de toekomst de Spaensche Scharen.

Het ongevestigd belang

Het is essentieel dat we luisteren naar de stemmen van onze inwoners. Hun betrokkenheid is cruciaal in het vinden van een werkbare oplossing. Het moet daarbij wel gezegd worden dat de beeldvorming over burgerinspraak bij status quo brekende projecten zoals deze, gekenmerkt worden door: ‘tegen, tegen, tegen’ of ‘te hoog, te hoog, te hoog’. Raadsleden springen graag op deze stemming in, als zij daarbij al dan niet ook dezelfde mening of belangen hebben.

Wat voor mij duidelijk is geworden, is dat bij uitstek de lokale politiek het ongevestigd belang moet vertegenwoordigen. Jongeren, gezinnen, ouderen en allerlei soorten mensen die staan te springen om ergens te wonen. Het verschil met de andere groep is dat zij niet de munitie en het netwerk voor inspraak hebben om de koppen van onze lokale kranten te halen.

Het is tijd om een open dialoog te voeren over deze complexe kwesties. Hoogbouw kan en moet geen taboe meer zijn in een bij uitstek variërende, stedelijke stad als Bergen op Zoom. Het is dé manier om de woningnood effectief en efficiënt aan te pakken. Laten we als stad samenwerken om oplossingen te vinden die zowel onze woningnood aanpakken als onze stad mooi houden, en daarbij de dialoog nuanceren. Alleen door een gezamenlijke inspanning kunnen we een toekomst bouwen die zowel onze geschiedenis respecteert als onze hedendaagse behoeften vervult.

Geschreven door Cas Respen